Instytut Książki

Wczoraj odbyła się uroczysta promocja książki „Tak i nie” Czesława Bieleckiego, wydanej w serii „W kręgu paryskiej »Kultury«”. Organizatorami spotkania były Instytut Książki i Instytut Literacki Kultura.

Gości przywitał Krzysztof Piskorski z Instytutu Książki, a z autorem o książce i paryskiej „Kulturze” rozmawiała prof. Iwona Hofman z Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Bohater spotkania na wstępie podziękował Andrzejowi Peciakowi, szefowi Działu Wydawnictw (Sekcji Czasopism Patronackich) Instytutu Książki, za piękne wydanie książki od strony edytorskiej.

Prof. Hofman rozpoczęła rozmowę od kwestii politycznego charakteru pism Bieleckiego.

„Jestem zwierzęciem politycznym, a nie politykiem. Tak o sobie mówił też Jerzy Giedroyć. W sytuacjach, w których trzeba działać, działam, ale polityka to zawód czy powołanie, ale na pewno nie coś, co mnie kiedykolwiek pociągało” – powiedział Czesław Bielecki.

Bohater wieczoru opowiadał o obecności Kultury w Polsce („Ludzie czytali książki Kultury na ogół obłożone w reżimową prasę”), a także swojej współpracy z Jerzym Giedroyciem, „mistrzu monosylaby”:

„Przede wszystkim łajał wszystkich autorów, żądał od nich, żeby pisali, mówił, że jest jakiś problem, przysyłał jakąś notę z kraju, że gdzieś kogoś skrzywdzono – od tego zawsze zaczynał, że jest jakiś konflikt i że ten konflikt trzeba rozwiązać. Był człowiekiem ogromnej odwagi cywilnej i intelektualnej”.

Bielecki duży nacisk położył na etos państwowca, którego dziś bardzo na scenie politycznej brakuje.

Spotkanie zakończyły pytania od publiczności.

***

Czesław Bielecki to ceniony architekt, publicysta, polityk, działacz opozycji w PRL. Jako architekt pracował i odbywał staże zawodowe we Francji, Izraelu i Republice Federalnej Niemiec. W 1984 roku założył „Dom i Miasto” – firmę architektoniczną, która działa nieprzerwanie od ponad 30 lat. W roku 1997 uzyskał stopień doktora w zakresie architektury i urbanistyki. Jako uczestnik wydarzeń marca 1968 roku został aresztowany za próby koordynowania protestu studentów Politechniki Warszawskiej i Uniwersytetu Warszawskiego.

W latach 1970–1979 przynależał do konspiracyjnej grupy Polska Walcząca. Od roku 1979 do 1980 członek Polskiego Porozumienia Niepodległościowego. Od 1980 roku należał do NSZZ „Solidarność”. Współautor „Małego konspiratora” oraz licznych artykułów w prasie podziemnej, m.in. w „Tygodniku KOS” i „Tygodniku Mazowsze”. W latach 1982–1989 założyciel i szef Wydawnictwa CDN. Dwukrotnie aresztowany za próbę obalenia ustroju. W latach 1990–1995 jako doradca prezydenta Lecha Wałęsy zasiadał w Radzie ds. Stosunków Polsko-Żydowskich oraz kierował Zespołem ds. Reformy Administracji Publicznej. W roku 1992 doradca w rządzie Jana Olszewskiego. W 1995 roku założył Komitet Stu, przekształcony następnie w partię Ruch Stu. W latach 1997–2001 poseł na Sejm III kadencji, przewodniczył Komisji Spraw Zagranicznych.

W roku 2006 został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, w 2019 za działalność publiczną i państwową uhonorowany Orderem Orła Białego. Regularną współpracę z paryską „Kulturą” rozpoczął w 1979 roku tekstem „Wolność w obozie”. Swoje artykuły podpisywał pseudonimem Maciej Poleski.